professionals, werkgevers
To be or not to be. Is that your question?
Tweeënhalf jaar geleden is mijn beste vriend en ex-geliefde overleden. Tegelijkertijd verloor ik na ruim tien jaar dienstverband mijn baan. Twee ankers die tegelijkertijd wegvielen. Of zoals Kohlrieser ze noemt, secure bases.
In die tijd was ik al blij dat ik ‘s ochtend wakker werd en er was. Ik dwong mezelf elke dag minimaal een uur met de hond op het strand te wandelen. De eerste dag was ik na vijf minuten uitgeput. Ik had moeite met ademhalen en mijn benen wilden niet verder. Ik weet niet hoe ik het heb gedaan maar ik heb het hele uur gewandeld. Die dag en alle dagen die volgden.
Als ik nu terugkijk werd ik teruggeworpen in de fase die Pamela Levin ‘zijn’ noemt. Pamela Levin beschrijft in haar werk zeven ontwikkelstadia van de mens namelijk; zijn, doen, denken, identiteit, vaardigheden, regeneratie. Deze ontwikkelstadia maak je door van baby tot jongvolwassene. Maar door grote gebeurtenissen kun je ook weer teruggeworpen worden in één van deze stadia. Dat noemt zij recycling. Ik merk dat ik nu, net als toen ook weer in de fase van het ‘zijn’ ben beland.
Hieronder deel ik vijf lessen die ik geleerd heb tijdens mijn vorige staat van ‘zijn’
Soms moet je stilstaan om weer vooruit te komen
Het eerste wat ik deed toen ik hoorde dat we zo min mogelijk het huis uit mochten was nieuwe plannen maken. Snel door naar fase twee ‘doen’ en naar fase drie ‘denken’. Toch heb ik geleerd vanuit mijn eigen ervaring dat de fase ‘zijn’, dat wil zeggen, genoeg rust pakken, kleine doelen stellen en accepteren dat dit is wat het is, ook vruchtbaar kan zijn. Door even stil te staan geef je je lichaam en hoofd tijd om te wennen aan de situatie en nieuwe passende ideeën te ontwikkelen. Door de impact van de verandering nu tot je laten doordringen kan ervoor zorgen dat je later niet alsnog de ‘klap’ krijgt.
Opnieuw hechten
Twee van mijn ankers waren weggevallen. Mijn werk dat ik altijd met heel veel plezier deed met alle sociale contacten die daar bij hoorden én mijn maatje waren er niet meer. Eén van de belangrijkste taken in de fase ‘zijn’ is het proces van hechten. Door me weer opnieuw te hechten aan mensen en doelen voelde ik op den duur voldoende steun en wilskracht om de volgende stap te zetten. Als jij nu ook ervaart dat je secure bases minder secure zijn of wegvallen, neem dan de tijd om je weer opnieuw te hechten en voldoende basis te krijgen voordat je weer door gaat.
Vertrouwen dat het goed komt
Als ik het even niet weet, betekent het niet dat het ‘fout’ gaat. Zelf hou ik wel van een gezonde dosis controle. Als ik het dus even niet weet denk ik dat het verstandig is om het zo snel mogelijk wél te weten. Binnen no time ben ik aan het ‘doen’ en aan het ‘denken’. Omdat de ontwrichting tweeëneenhalf jaar geleden bij mij zo groot was kon ik helemaal niet ‘denken’ en ‘doen’. Ik kon alleen vertrouwen dat het goed zou komen. En het mooie is, het kwam goed. Vertrouwen geeft ons perspectief.
Voedingsbodem voor creativiteit
Ik ben er van overtuigd dat creativiteit ontstaat in het ‘zijn’ en vorm krijgt in ‘doen’ en ‘denken’. ‘Zijn’ is nodig om ons te kunnen verbazen, te voelen en te ervaren. Vanuit die hoedanigheid kunnen er nieuwe ideeën en nieuwe toepassingen ontstaan.
Ruimte geven om te doen
De volgende fase diende zich bij mij als vanzelf aan uit een behoefte. Ik kreeg de behoefte om vanuit mijn werkkamer me te verbinden met anderen. Door o.a. samen met een hoogleraar een artikel te schrijven over mijn adoptie. Daarna kreeg ik de behoefte om weer rechtstreeks contact te leggen met mensen. En op een dag had ik zin om te werken en me weer volledig in het leven onder te dompelen. ‘zijn’ geeft ons de mogelijkheid om te leren te voelen en maakt ruimte om naar het ‘doen’ te gaan.
Heb ik dan in die periode helemaal niets gedaan? Nee, ik ben transactionele analyse gaan studeren en heb nieuwe secure bases gemaakt en gekregen. Daar maak ik nu in deze onwerkelijke tijd dankbaar gebruik van.
Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen als je het nu misschien even niet weet. Lukt het om daar even te blijven of vlieg je het liefst zo snel mogelijk door naar de volgende fase?
